dinsdag 30 december 2014

Mute en de omgekeerde comfortzone

Zo vlak voor het einde van dit jaar waarin ik een grote draak recht in de ogen zag en versloeg, mag ik van mezelf dit monster ook nog even in het licht houden.
Al dagen zegt mijn lichaam dat ik dit op papier moet zetten en ik ontwijk, ik wil niet, ik weiger want ik wil geen stigma.
Want hell no, ik wil geen slachtoffer zijn.

Een van de vele dingetjes die voorbij kwamen in 2014 was; stap uit je comfortzone, want dan begint je leven pas echt. 
Zo'n heerlijk lokkertje; kom uit die cirkel, doe iets wat je anders nooit doet.
Ik snapte dat nooit, uit mijn comfortzone gaan was voor mij niet het probeem en ik zal vertellen waarom.

Met Serious Request was er aandacht voor seksueel misbruik en de wetenschap dat die cijfers zo schokkend zijn. De verhalen, dat het zoveel vrouwen zijn en mannen. In welk land dan ook.
Ook hier.
Ook met mij. Ik was 3. Misbruikt door een echtpaar, gewoon in het dorp; een paar straten verderop.
Ze hadden me meegenomen en dat was geen probleem, want ik was een heel nieuwsgierig, blij meisje.
En daar stopt het voor mij, wat er precies gebeurd is heb ik volledig geblokt. Hoe prachtig en vernuftig kan je lichaam reageren om te overleven.
Ik weet dat ik thuis kwam zonder step en ik mijn mama het wilde vertellen.
Maar die was razend en terecht. Ik was veel te lang weg gebleven.
Had ik de juiste woorden gehad? Ik denk het niet.
Op datzelfde moment slikte ik mijn woorden, mijn waarheid, mijn stem en een groot deel van mijn wil in.

En ik vertel dit omdat ik nu pas weet, hoe onderhuids verwoestend het is geweest. Dat ik een heel leven erover heb gedaan, om het te herkennen. Om de patronen te ontdekken die mijn lichaam laten zwijgen. Mijn gedachten in verschillende dimensies andere verhalen vertelden. Dat ik in moeilijke situaties op vechten, vluchten of bevriezen sta. 
Dat ik diep van binnen weet wat doodsangst is.

Dat jaren later dit vernuftige overlevingsmechanisme mij niet langer dient, sterker nog, mij tegen houdt in volledig mezelf te zijn.
Fuck die comfortzone, ik heb moeten zwoegen om het juist veilig te maken.
Het vechten, de verrassingsaanval, no sweat, alles om mezelf te beschermen.
Die doodsangst toelaten was pure hel.
Voortdurend uit mijn lichaam zijn, het heeft lang geduurd voordat ik wist, wat nou weer de trigger was.
Laat staan wat het betekent heeft voor mijn kinderen toen ik in een depressie gleed, mezelf verstopte voor de buitenwereld; ik met mijn lichaam er wel was, maar ook niet echt.
Keihard innerlijk werken heeft me er doorheen gesleurd en heb ik het gered.
Pas dit jaar kon ik mijn doodsangst onder ogen zien en is de nacht geen bedreiging meer, kan ik meer lichtheid in mijn bestaan ervaren en lach ik om die speelse luchtigheid die er zomaar en veel vaker is.

Ik vertel dit omdat ik terug wil naar dat 3 jarige meisje.
Wat zeg je in godsnaam tegen een misbruikt meisje?
Ik heb het lang zelf niet eens geweten. Ze was in shock, ik heb jaren in shock geleefd. Alleen bij eindeloze zachtheid kwam ik terug.
Ikzelf heb mij het zwijgen opgelegd, omdat ik dacht dat het mijn schuld was. Omdat ik dacht dat ik niet mee naar binnen moest gaan. Nu weet ik, dat ze mijn puurheid hebben gestolen.

Dus vraag ik van jou; kijk om je heen en luister met al je zintuigen als je een vermoeden van misbruik heb. Wees onverschrokken in je eigen schrik en handel, als je vermoedt dat een kind misbruikt wordt. Dwars tegen alle ongeloof, waarden, keurigheid en afgrijzen in. 


Want ik ben geen slachtoffer, ik ben Mos.
En ik wil dat je me gelooft.







maandag 21 juli 2014

Waken

Doe onbevreesd je ogen dicht,
sluimer op het ritme van staal,
dood woont ver weg,
ik waak,
druk de ouderloze kinderen aan mijn hart,
bid dat geen enkele ziel alleen hoeft te sterven,
in de wereld die een grote ommekeer maakt,
eis je geliefden op,
dichtbij.

vrijdag 18 juli 2014

Wereld

Laat mijn hand niet los als ik de jouwe zoek,
borg mij en de wereld waar mijn ziel ademt,
waar onmacht verstomd in de aanwezigheid van zuiverheid, 
de andere wereld vergetelt raakt,
afsterft in de ogen van waarheid.

donderdag 17 juli 2014

Ziel woorden

In de vrees van woorden die uit mijn mond tuimelen, ligt de bedachte tijd.
Elke dag, vaak een moment, drijft mijn ziel de woorden naar mijn mond, waar lucht ze de wereld in plaatst.
Soms weigert mijn stem.
Nog vaker weigeren mijn handen.
Schrijven de woorden in de lucht.
Laten het gevoel toch naar jou drijven.
Houd ik me terug in wat ik zwart op wit wil zien.
Tot nu.


woensdag 16 oktober 2013

Daar is hier en terug

Daar, in gedwongen onveiligheid stierf haar stem,
woorden tuimelen diep in een plek , waar nooit meer daglicht zou komen.
Angst slikt ze terug, 
voelt benen de hare omklemmen, vliegt weg uit haar lichaam waar het veilig is.
blinde paniek proeft op haar tong,
niet wetende hoe thuis te komen.
Haar huis, die van binnen nooit meer hetzelfde zal zijn.

Daar, in elke onveiligheid sterft haar stem,
raken de woorden geen grond, dwingt adem terugkeer.
Zingt ze van binnen de woorden terug,
roert de zielenpijn in draagkracht van vergeten.

Daar,in het borgen van veilig zijn, draagt haar stem niet de kracht,
duwt de innerlijke drang haar voort om te vluchten.
Snoert elke onveiligheid haar met gemak de mond,
tuimelend in de onrust van niet weten.

Daar, ik zie haar, dat kleintje,
maak voorzichtig de draden los van niet kunnen spreken,
duw zacht haar stem op de plek waar het hoort,
vergeef verkeerde beslissingen,
huil om haar angst,
om haar woede dat niemand haar komt redden,
vraag om te spreken
en weet dat ik het niet zag.

Langzaam richt ik mij op,
Proef mijn stem.
Draag haar voorzichtig.
Reset het spreken in onveiligheid.
Zing de angst terug om woorden te fluisteren.
Zet volume aan om waarheid te spreken.
Draai terug om het recht te zetten
Kijk.
Daar,
sta ik.









zaterdag 2 maart 2013

Lost and found

De deur naar de onheils plek zwaait open,
daar, de Engel Warrior in de onderwereld grot
draagt het besmeurde kind in zijn armen.

Haar hoofd ingekapseld in slijm,
taai, donker, bruin zwart,
met het duister cocon.

Hij staat daar en draagt haar teder,
beschermend,
nooit losgelaten op deze koude zielloze plek.

Machtig,
vleugels reiken de hemel,
in het vacuüm lucht dicht zonder licht.

Alleen via hem kan ik naar haar kijken,
draait mijn hoofd zich in afwending,
afgrijzen spuugt mijn gal.

Intens donkere onheilsplek,
daar, waar niemand wil waren,
draagt hij haar op handen.

In zijn blik onvoorwaardelijke liefde,
mededogen, kracht en weten,
standvastig in zijn.

Voorzichtig verlos ik dit kind van de kap,
huil van opluchting,
als puurheid nog in haar ogen ligt.

In de liefdes overheveling,
in de liefdes wissel blik,
herken ik hem.

En neem haar van hem over.







woensdag 9 mei 2012

Terug Zingen



Beide voeten stevig op het land, op de grond van haar verleden, 
kijkt ze ver uit over haar land,
dit land waarvan weinig de leylijnen werkelijk weten, 
waar verhaal wandelingen onmogelijk en vergeten lijken te zijn.

Daar op die plek weigert ze haar voeten te verbinden met de lijnen van de levens van haar zijn,
haar land waar ze ongewild is geboren, 
lijken de wortels verdwenen, 
in de buitenwereld, geen enkele stilte plek.

Weet waar je je voet zet,
herinner je de verhalende lijnen.

Haar voet voelt geen trots op dit land, 
noch weet ze haar stuk te vinden,
haar voorgangers zijn niet de hare,
niet in het weten, noch in het voeden.

Keer terug en je zal vinden.

Hier waar velen wonen, hier waar velen sterven, 
hier waar geen enkele stille plek te vinden is, 
is het hier, waar velen leven, 
in alle voorouders van de kinderen is het land verbonden,
vele malen heen en terug.

De hoorn in de spiegel verandert in het gewei, 
vertakkingen buiten het beeld die voelbaar zijn,
waaieren uit over de kader van de lijst, 
verder over de schaduw muur, 
in het groen van de wijsheid.

Daar in het midden van de spiegel, 
is het hart,
de bron van de vertakkingen,
het middelpunt van de start,
het licht in een kom naar boven, 
in de bedding van het zwart.

Wat is haar visie,
vraagt ze zich vertwijfeld af,
wat is haar pad.

Want eens had ze de stok in haar handen,
zong ze haar weg terug naar de wereld,
was de dageraad zacht in haar lied,
was de dood haar vriend.

Nooit meer terug naar nooit meer vergeten,
rammelt ze aan de deur van weten,
zet ze haar voet neer op het pad.