dinsdag 30 december 2014

Mute en de omgekeerde comfortzone

Zo vlak voor het einde van dit jaar waarin ik een grote draak recht in de ogen zag en versloeg, mag ik van mezelf dit monster ook nog even in het licht houden.
Al dagen zegt mijn lichaam dat ik dit op papier moet zetten en ik ontwijk, ik wil niet, ik weiger want ik wil geen stigma.
Want hell no, ik wil geen slachtoffer zijn.

Een van de vele dingetjes die voorbij kwamen in 2014 was; stap uit je comfortzone, want dan begint je leven pas echt. 
Zo'n heerlijk lokkertje; kom uit die cirkel, doe iets wat je anders nooit doet.
Ik snapte dat nooit, uit mijn comfortzone gaan was voor mij niet het probeem en ik zal vertellen waarom.

Met Serious Request was er aandacht voor seksueel misbruik en de wetenschap dat die cijfers zo schokkend zijn. De verhalen, dat het zoveel vrouwen zijn en mannen. In welk land dan ook.
Ook hier.
Ook met mij. Ik was 3. Misbruikt door een echtpaar, gewoon in het dorp; een paar straten verderop.
Ze hadden me meegenomen en dat was geen probleem, want ik was een heel nieuwsgierig, blij meisje.
En daar stopt het voor mij, wat er precies gebeurd is heb ik volledig geblokt. Hoe prachtig en vernuftig kan je lichaam reageren om te overleven.
Ik weet dat ik thuis kwam zonder step en ik mijn mama het wilde vertellen.
Maar die was razend en terecht. Ik was veel te lang weg gebleven.
Had ik de juiste woorden gehad? Ik denk het niet.
Op datzelfde moment slikte ik mijn woorden, mijn waarheid, mijn stem en een groot deel van mijn wil in.

En ik vertel dit omdat ik nu pas weet, hoe onderhuids verwoestend het is geweest. Dat ik een heel leven erover heb gedaan, om het te herkennen. Om de patronen te ontdekken die mijn lichaam laten zwijgen. Mijn gedachten in verschillende dimensies andere verhalen vertelden. Dat ik in moeilijke situaties op vechten, vluchten of bevriezen sta. 
Dat ik diep van binnen weet wat doodsangst is.

Dat jaren later dit vernuftige overlevingsmechanisme mij niet langer dient, sterker nog, mij tegen houdt in volledig mezelf te zijn.
Fuck die comfortzone, ik heb moeten zwoegen om het juist veilig te maken.
Het vechten, de verrassingsaanval, no sweat, alles om mezelf te beschermen.
Die doodsangst toelaten was pure hel.
Voortdurend uit mijn lichaam zijn, het heeft lang geduurd voordat ik wist, wat nou weer de trigger was.
Laat staan wat het betekent heeft voor mijn kinderen toen ik in een depressie gleed, mezelf verstopte voor de buitenwereld; ik met mijn lichaam er wel was, maar ook niet echt.
Keihard innerlijk werken heeft me er doorheen gesleurd en heb ik het gered.
Pas dit jaar kon ik mijn doodsangst onder ogen zien en is de nacht geen bedreiging meer, kan ik meer lichtheid in mijn bestaan ervaren en lach ik om die speelse luchtigheid die er zomaar en veel vaker is.

Ik vertel dit omdat ik terug wil naar dat 3 jarige meisje.
Wat zeg je in godsnaam tegen een misbruikt meisje?
Ik heb het lang zelf niet eens geweten. Ze was in shock, ik heb jaren in shock geleefd. Alleen bij eindeloze zachtheid kwam ik terug.
Ikzelf heb mij het zwijgen opgelegd, omdat ik dacht dat het mijn schuld was. Omdat ik dacht dat ik niet mee naar binnen moest gaan. Nu weet ik, dat ze mijn puurheid hebben gestolen.

Dus vraag ik van jou; kijk om je heen en luister met al je zintuigen als je een vermoeden van misbruik heb. Wees onverschrokken in je eigen schrik en handel, als je vermoedt dat een kind misbruikt wordt. Dwars tegen alle ongeloof, waarden, keurigheid en afgrijzen in. 


Want ik ben geen slachtoffer, ik ben Mos.
En ik wil dat je me gelooft.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten